Bu Sabah Üşürken İstanbul

Kar savrulurken İstanbul üzerine Her taraf ölüm gibi beyaz… Karaköy… Eminönü… Martılar ahenkle süzülmekte Minaraler beyaz… Vapur beyaz… Caddeler beyaz… Balıkçılar bile yoklar bu sabah köprüde Bulutların rengine bürümüş deniz Bulutlar gibi üzgün Bulutlar gibi gri… Sanki İstanbul Mutlu ve huzurlu… Uyumuş bir bebek gibi Bilmezdim karın bu kadar yakıştığını Ayasofya’ya… Sultanahmet’e Çemberlitaş’a Kapalıçarşı’ya… Her tarafta bir sükûnet Bir telaşsızlık… Ya ben? Ben de huzurlu muyum İstanbul gibi? İşte 80’li yıllardan bir karlı gün Neden düştü aklıma bilmem … İlk gençliğim… Kardanadamlar yapmak istediğim bir gün… Odun közünden yapardım Gözlerini ve burnunu… Boynuna dolardım atkımı Ve en az onun kadar üşürdüm Şu an ciğerlerime kadar soğuğu hissetmek Ve bir bardak çay ellerimi ısıtırken Kaşığın bardakta çıkardığı sesi duymak Kaygısız o günlerime dönebilmek… Annemin sesi kulağımda işte Gir içeri artık üşüyeceksin oğlum derken… Topkapı’ya gelmiş tramvay… Koca şehir sessiz… Ve sevgili sana gelmek Annemi anımsamak kadar güzel… İstanbul kadar güzel.... Üşürken bu sabah İstanbul... Birlikte ısınmak kadar güzel… Nadir Yıldırım