Bu Peronda Şiiri - Hüseyin Erdinc

BU PERONDA

Uzayıp giden demir ağlar
Şehri çepe çevre sarsa ne olacak
Bu duraktan alıp gitmiyor mu seni
Bir akşam üstü
Güneş son parıltısını verirken rayların üstüne
Gözde buğulaşan yalnızlık
Alıpta götürüyor seni
Şehrimden bir başka kente
Sevemiyorum
İçimde bir o kadar soğuk
Bu kente
Bekleme molası saniyeler sürüyor
Hareket ettiğinde peron sonunda
Camdan saçların uçuşuyor
Ve ben sevemiyorum
Soğuk demir oluyor umutlarım
Koşup atlayasım geliyor raylar üstüne
İki elimle tutup yerlerinden söküp
Dalga dalga sallamak
Kendime çekmek istiyorum
O gri demir yığınını
Bana son durak olan bu peron
Sana neden istikamet veriyor
Kızıyorum kızgınım
Bu anlamsız vedalara
Bu perona o makiniste
Bak gök mavi
Beyaz bulutlar dans ediyor
Neyine senin o anlamsız grilik
Şimdi köhne dar sokaklar
Bir orman patikasını dahi andırmayan
Asvalt siyahı çepe çevre
Göğe uzanan ağaç gövdesinden
Bi haber uzayan betondan ormanlar
İçine
Gitme dedikçe boğuluyorsun
Her gece sen ölüp
Tekrar bu peronda doğuyorsun
28 Ekim 22
@bensanasustum
Hüseyin Erdinç