Bu Ömür Şiiri - Ahmet Berat Ünal

Geçti ümitlerim günlerle bir bir,
Bir divane ruhum kaldı ser sefil.
Yaşamaktı içerimde ölen ümitlerle bir.
Üzüldüm, bu vefasızlığa ne çare ne çıkar,
Sokaklara, kendime baktığımda bütün kar
Ya Rab! Bu saçlar bu ben miyim diyen ruhum
Ah üzülme! Üzülsende ne çıkar.

Yok şu şehirde bir aşina yüz.
Gez akşama kadar, elde ne var ne çıkar?
Yorgun bir çehre yorgun ayaklar,
Gider gelir akşama kadar.
Gençti kocadı, daha gençken bu bahar.
Neydi, nerde, niçin, ne arar?

Amasya, 18 kasım 1973
Noter n. 3616