Nemrut Dağı Şiiri - Müzeyyen Önder

Nemrut dağının eteğindeki çocuklar
Yalınayak yürürken taşlı yollarda,
Gözlerinde yüzyılların sessizliği
Avuçlarında güneşin hatırası var

Doğduğu günle başlar seyri alem,
Her doğan gün görkemli buluşması
Gökyüzüyle buluşur umutla bakışı
Bir halkın uyanışı, bir sesin yankısı.

Açılan tüneller geçer baba ocağından,
Duvarları hasret kokan, kekik kokan
Kardeşlik adına atılan her adımı,
Dağın kalbinde olan bir ana kucağı.

Bir doğum sancısı gibi gelen güneş
Belirir her sabah umutla Şafakta
Dağın yamacında görkemli buluşmada
Halkın ayak sesleri yaklaşan.

Yalın ayak, çıplak yürekle
Yol alır çocuklar karanlığa,
Ve her adımda doğar bir sabah
Nemrut’un eteğinde, barışa uyanan.