Bu Mektup İstanbul'a... Şiiri - Esma Özd ...

Aslında, kahvedir gözlerinin rengi
Gündüzleri
Saçları gibi hafif
Kestaneye çalınır koyusundan...

Bıraksan, dalga dalga her gece
Maviye döner uslanmadan!
Ve her gece
Gözleri, mavi akar Boğazdan...

Baksan, içinde İstanbul;
İstanbul, pırıl pırıl yanar o zaman...

Aşıklar sevgilisi; Boğaziçi!
Sevdalılar şehri, İstanbul!
İstanbul; göçebe memleketi!
Bıraksan, telve telve yüreğim
Dökülür, paramparça varoşlardan...

İstanbul; taşı toprağı hasret örülü
Taşı toprağı gurbet İstanbul, ah!
Taşı toprağı, duvar gibi yalnızlık...
Taşı toprağı altından sanılan, yalan!

İstanbul, dediğin nedir ki şurada gülüm;
Yıldızı kadar olmasa bile geceleyin
Boğazda kaynaşan
Nimet dursun ki gözüme
Arkasındayım sözümün;
Taşı toprağı açlık be canım
Taşı toprağı yoksul ağlayan!

İşte, sözüm ona o İstanbul'dur
Hayali, altından sanılan
Taşı- toprağı insan!
Kavgası, avuç içinde bir tutam ekmek olan
Bak işte, martılarla iskeleye konan!

Ve yine, aynı bizim köylüler, burada!
Boynu bükük, kırık dökük... bak!
Sönük yıldızlar gibi kayan
Bizim Anadolu'dan...

Bağrında, onca insanın kederi, gamı...
Ve yine, saklı umutlarıyla
İstanbul, denizler içinde yalnız
Mavi gözlü bir kadın!

Bir kadın işte, şimdi
O halde;
Duy ki, İstanbul içinde..!

Kestane tadında, kahve kokusunda
Sarıldı özlemler, ak kağıtlara...
Gizlendi eski yalnızlık
Şişe içinde...

Eğildi bir kadın Boğazda
Bıraktı mavi gözyaşlarını suya
Ve söyledi, o zaman içindeki hasletini!
Seslendi usulca, bir gelin gibi:
Duyarlı kalplere yollandı, dedi
Bu mektup, İstanbul'a...