Bu Kapıdan Şiiri - Abdurrahman Kaan Köker

--Ve Bir 15 Yaş Şiiri Daha--
Uyku tutmadı yine,
sensiz hep böyleyimdir.
İşte yine ya şiir yazıyorum,
ya da mektup
veya resminle oynuyorum.
Veya duvardaki hayalinle dans ediyorum.
Belki birazdan,
mektuplarını okurum;
yeniden yeniden yeniden...
Dün ve bugün,
hiç görmedim seni.
Bu hafta sonlarını hiç sevmiyorum,
seni benden alıp götürüyorlar.
Bugün eşyalarımdan,
yeni aldığım iki kalem kalmıştı
seninle tanışmayan,
onlar da müşerref oldular.
Ve senli dakikalar öylece devam etti.
Ama sonra,
bütün bunlar beni
elimden tutup götürdüler,
bir kapıya.
Aç, dedi; yeni tanışan kalemlerim,
ardından şiir defterim
“hadisene”
ve sonra resim fırçalarım.
Açtım,
kar gibi bembeyaz duvarları
olan bir oda...
Bu duvarlarda rengarenk
çiçekler
ve çiçekler şarkımızı söylüyordu...
Odanın sonunda bir kapı;
onu da açmam gerektiğini söyledi,
çalışma masam.
Açtım tabi.
Ve işte sevgilim orda
yalnızca,
geleceğimizin baharını değil;
çocuklarımızı, evimizi, mutluluğumuzu...
Ama hepsinden önemlisi,
hep bahar gibi geçecek yarınlarımızı
gördüm
“bu kapıdan”.