Bu kadar uzak bu kadar zıt olmamıza rağm ...

Bazen birine rastlarsın, bütün hayatı seninkinin tam tersidir. Sen sağ derken o sol der, sen “olur” dediğinde o “asla” der. Ve işin garip tarafı, birbirinizden bu kadar uzak, bu kadar zıt olmanıza rağmen yine de kalbiniz ona kayar. Ben de böyle bir çelişkinin tam ortasındayım.

O, sevdiğini söylüyor. Ama sevmek sadece kelimelerle olmaz ki... Sevmek, çabalamaktır; varlığını hissettirmektir, bir sorun çıktığında el ele verip üstesinden gelebilmektir. Oysa o, en küçük pürüzü dağ gibi büyütüyor. Sanki en ufak rüzgârda devrilecek bir köprünün üstünde yürüyoruz. Her kavga, her tartışma, bir uçurum gibi açılıyor aramızda.

En çok da diline takıldım. Ağza alınmayacak sözler savuruyor, kalbimi paramparça edecek cümleler kuruyor. O an içimde bir şeyler kırılıyor, sessizce dağılıyor. Çünkü bilirim ki en ağır darbeyi yumruk değil, sevdiğin insanın sözü vurur.

Benim içimde ona karşı hâlâ bir sevgi var mı, yoksa bu sadece alışkanlık mı bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey, her geçen gün biraz daha yorulduğum. Çabalamayan birine çare olmaya çalışmak, ellerimden kayan bir kum tanesini tutmaya uğraşmak gibi… Ne kadar sıksam, o kadar kayıp gidiyor.

Ben istedim ki bir gün onunla aynı yolda yürüyelim. Ama şimdi anlıyorum; o ya yolunu değiştirecek ya da ben kendi yolumu koruyacağım. Çünkü ben artık sevilmek isterken savaşmak, anlaşılmak isterken hep kendimi açıklamak istemiyorum.

Bazen sevgi, zıtlıklarda filizlenir. Ama çaba yoksa, saygı yoksa, sözler yaralıyorsa; o sevgi bir gün kendi içinde tükenir. Ve ben tükenmeye değil, yaşatılmaya değerim.