Bu kadar mı el olduk

Neden esirger olduk iki satır yazıyı? Dosta hatır sormada bu kadar mı aciziz. Tebessüm dindirirdi yürekteki sızıyı; Bu kadar mı el olduk tanıdığa küstük biz. El öpülür bayramlar sıcacık kutlanırdı, Tebrik kartları gider dostluklar tatlanırdı, Eş dost yaren bir olur muhabbet sırtlanırdı, Neşe dolardı her yer kalmazdı kederden iz. Postacının yolları dört gözle gözlenirdi, Hangi eve mektup var sevgiyle izlenirdi, Komşu komşuya küsmez kusurlar gizlenirdi, Bu kadar mı el olduk tanıdığa küstük biz. Şimdi cep mesajları mersi, mösyö terimi, Teknoloji çöplüğü kıtlaştırdı verimi, Riyakâr bakışlara kapattım gözlerimi, Bu kadar mı el olduk tanıdığa küstük biz. İnsanlar zıtlaştıkça tabiat küser oldu; Kainata sunduğu lütfunu keser oldu; İklimler per perişan yel terse eser oldu; Yazlar kışlar belirsiz takvimden silindi güz. Her gün farklı bir savaş sınırlar zorlanıyor, Çocuklar can verdikçe sineler korlanıyor, Çevre felaketinden her bir yan kirleniyor, Böyle bir gidişe ne dersiniz bilmem siz. İkisi bir geliyor hem yeni yıl, hem bayram, Nesimi'm tebessümle sunulsa dosta ikram, Keşke daha artmasa kavuşsa gönül yaram, Daha fazlaca olsa karşımızda gülen yüz. Nesimi KEÇELİOĞLU