Bu İşte Bir İç Var Şiiri - Nimetullah Yı ...

Hayat ne ile tarif edilebilirdi ki?
İçindekiler ile ancak değil mi? Evet! İçindekiler ile.
Her anlamda içindekiler ile…
Hayatın içindekiler ile
Senin içindekiler ile…
Benim içimdekiler ile…
Benim senin gibi olan her şeyin içindekiler ile…
Gibisi olan her şeyin içindekiler ile…
Sahi ya “iç” diye bir şey vardı değil mi? ” Dış’layamayacağımız bir gerçekti bu.
“İç” diye bir şey vardı ve dış olmadan iç olmazdı.
Hayatın içi diye bir şey vardı bu doğru.
Peki ya dışı var mıydı hayatın?
Hayatın dışı da ne demekti? Dışı olur muydu hayatın?
Ölüm “dışında bir açıklaması var mıydı bunun?
Yoksa içi dışı bir değil miydi hayatın?
İşin içinden çıkamazdık belli ki, işimiz içimizdendi çünkü.
İçimiz dışında bir açıklaması var mıydı gerçeğin?
Var mıydı gerçeğimiz?
Var mıydık gerçekten?
Sahi ya gerçek neydi?
Gerçek içimizde miydi ve de içimizi dışlayan bir işin mi içindeydik?
Ne kadar da çok soru soruyorum değil mi?
İçimden geliyor işte ne yapabilirim?
Var mı içimdekini içine atabileceğim, ikinci bir içim?
Derdi cevaba erişmek olan bir bilincin sormak dışında bir çaresi var mı söyleyin?
Bu işte bir “iç” vardı belli ki!
Ne yaparsak yapalım dışına çıkamıyorduk meselenin.
Meselenin içindeydik bu kesin.
Peki ya mesele neyin içindeydi?
Peki ya mesele ne “içindi”?
Bazı soruların cevabı “içindeydi.”
Mesele ne “içindi? ” diye sorulan bir soruyu düşünelim mesela.
Cevabı aslındaydı, cevabı “için”deydi.
İşin aslı neydi bilmiyoruz belki ama aslımız içimizdendi belli ki.
Hayatı içinde mi hissetmeliydi insan?
Yoksa hayat içinde mi hissetmeliydi kendini?
Bu ikisi aynı şey değildi.
İçi olan bir şey değildi belki de hayat.
İçi olan bir şey değildi belki de insan.
“İç” diye bir şey lazımdı belki de.
Birbirimizi biraz daha iyi anlayabilelim diye.
“İç” diye bir kelime lazımdı belki de.
Birbirimizle içli dışlı olabilelim diye.
“İç” diye bir hapishane lazımdı belki de.
İçinden çıkamayalım diye.
“İç” diye bir muhafız lazımdı belki de.
Sırlarımızı korusun diye.
Bir “iç”tik belki de sadece, kendi içimizde.
Bir “iç” lazımdı belki de dışımızdakini içimize alabilelim diye.
Ne kadar da çok kullandım değil mi bu kelimeyi?
İçimden geliyor işte ne yapabilirim?
Yoksa bir “iç” uğruna bu kadar kelime sarf eder miydim?
Ha bir de “içimizi dökmek” diye bir şey vardı değil mi?
Gözyaşımızdan başka hiç bir şey dökemeyeceğimizi bile bile döktüğümüzü iddia ettiğimiz.
Bu işte bir “iç” vardı ve de “İşi” içinde barındırırdı.
Barınmaya yer arayan kelimelerin, kıyametini koparırdı.
Bu işte bir “iç” vardı.
Tüm bir hayatı içine alırdı. H’iç yoktan var eden bir yaratışın saltanatını anlatırdı.