Bu Hayat Yordu Annemm Şiiri - Mecit Aktürk

Bir zamanlar kolayca avucunda tuttuğun
Dertler devasa oldu, yenilmez ordu annemm
İtinayla besleyip koynunda uyuttuğun
Cânın çehresi soldu... bu hayat yordu annemm

Uykusuz günlerine nice gece eklerken
Ne kadar da gamsızdım daha dün emeklerken...
Öksüzler durağında ben yolunu beklerken
Bahtım kahır sacında keder kavurdu annemm

Hani günler güneşli, gökyüzü masmaviydi?
Hani herkesin derdi gücüyle müsaviydi?
Oysa karşıma çıkan hep kaderin deviydi
Her savaşın ardından yüreğim kordu annemm

Küskünüm takvimlere; güneşe... güne... âna
Yıllar var ki talihim gülmedi benden yana
Ne zaman davet alsam sabırla imtihana
Kaderin kaşı çatık, sorular zordu annemm

Feleğin nefesini hissettikçe ardımda
Dizlerini aradım boğulurken derdimde
Yaşamanın bedeli ne ise öderdim de
En hassas o yanımdan, solumdan vurdu annemm

Hani baharlar uzun, bağrı hep sıcacıktı?
Hani kışlar kısacık hayat yolum açıktı?
Peki öyleyse neden kader yoluma çıktı
Düşlerimi kül etti, toprağa kardı annemm?

Hüzzam çalsa da udum; umudum gürbüz iken
Saklaması kolaydı ızdırabım az iken...
Maskeli sûretimden yansıyan hep yaz iken
Yüreğim zemheriydi; borandı, kardı annemm

Ayıptan sayılsa da sitemler, şikâyetler
Dil bu, laf dinlemiyor, yıkıldı muhkem setler
Bağrımda bahar için kurduğum tüm saatler
Hep cemreler düşerken aniden durdu annemm

Yaktıkça özleminle her zerremi acı su
Ne gözümde sel diner, ne kalbimin acısı
Hasret neymiş anladım; hasret ölüm sancısı
Kader bana dârını sensizken kurdu annemm