"bu Hayat Böyle" Şiiri - Zeynep Koçar

"BU HAYAT BÖYLE"
Sabah ezanı değil artık çalan saat uyandırıyor
Yataktan kalkmak değil,hayata direnmek oluyor
Aynada tanımadığın biri var gözlerinin içinde
Her gün aynı yol,aynı yüzler,aynı sessizlikte

Otobüs kalabalık,nefes almak bile lüks
İnsanlar konuşmuyor,sadece yutuyor içindekini
Kimse kimseye selam vermiyor bu şehirde
Çünkü herkesin omzunda görünmeyen yükler var

Bir çocuk elinde poşetle cam siliyor
O yaşta tanışmış hayatın soğuk yüzüyle
Yanından geçip giden insanlar kafasını çeviriyor
Vicdan artık sadece başkalarının problemi oluyor

Bir kadın markette fiyatlara uzun uzun bakıyor
Etiket değil,hesabını yapıyor ay sonunun
Gözleri doluyor ama ağlayamıyor
Çünkü ağlamakta lüks, zaman yok duygulara

Bir adam çay ocağına oturmuş,
Ömründen düşen yılları karıştırıyor şekersiz çayına
Konuşmuyor,anlatmıyor,kimse sormuyor “Nasılsın?” diye
Ama bakışlarında susturulmuş hikâyeler var dolu dolu

Bir genç kız başını çeviriyor sokakta bağıran bir adama
Korku değil alışkanlık var gözlerinde
Sesini kısmış,gülüşünü kısmış,hayalini kısmış
İçinde bir yer hâlâ inatla yaşamayı seçmiş

Bu hayat böyle işte
Herkes biraz eksik,herkes biraz yaralı
Ama yıkılmıyor yine de kimse kolay kolay
Çünkü biz düşe kalka büyümeyi öğrendik bu topraklarda

Ve belki bu yüzden,
En sert kışlara rağmen bahar çiçek açar içimizde
Çünkü bizim şiirimiz umutla yazılır ve umut dediğin şey
Tam da böyle zamanlarda daha gür ses verir içimizde

20.06.2025