Bu Hayat Benimdir

Sisli bir tünel ve karanlıktan geçtim,
Ayaklarımın altı can kırıntıları,
Yaşayan ölüler bıraktım artım sıra ve baktım yarınlara

Baharı aradım hayat boyu,
Elvedayı eksik koydum, giderken yarınlara
Çamurlarda boranlarda yoğruldum
Güneşli günlerin umuduyla ayakta durup
Her tökezlediğimde yeniden doğruldum

Bir tırtılın kelebeğe dönüşmesi
Kelebeğinse kalan ömrüne küsmesi
Akıl karı olmayan kavgalardan çıkıp
Sessizliğin sesinde dans etmesidir hayatın en tuhaf bilmecesi

Parmak ucu uzaklığına varamayan
Gözünün gördüğü en uçtaki çizgiye
Tebessümle bakıp kendine uzak göremeyen
Mayası bozuklarla pişip, çiğ kalmayanım ben
Bu hayat benimdir.

Memleket kokusu vuslatı içimde hep var olan
Kozasına sığmayan, yeni ormanlar arayan
Ateş böceğine aşık olup,
Yanacağına bilse de yine ona sarılan
Hamuru bayat kalabalıklara ırak durup
İyiliğin kapısına sığınan, eşiğinde yoldaş bulan
Bir yanı o saklambaçta saklandığı yerde kalan
Bir yanı yorgun
Bir ahı bin ağıtlar yakan
Düştüğü yerde anne diye ağlayan
Yavrusunu yerden kaldırıp başını sıvazlayan
Babasının gölgesine aşık olup
Ana kucağına yatınca huzur bulanım ben
Bu hayat benimdir.

Gönül terazisinde hassas olup
Azı çoğu can yongasında aramayan
Hatalarının bedelini kendi ödeyip
Amel defterine hep borçlu kalan
Yalanı yalansız kapatamayıp
Yolu dolansız olmayan
Kaderde biçilen kalıba sığamayıp taşan
Yaşayamadığı hayatı kaleme alıp yazan
Sevdiklerinin gözlerinin önüne çektiği perdenin
Söküklerini kendi yamalayanım ben
Fikrinin telaşına bir ömür adayanım ben
Mayası bozuklarla pişip çiğ kalmayanım ben

Canı canana köle sayıp
Canana varamayanım ben
Sözünün eri bilinip
Sözünde duramayanım ben

Benden sonra kalacak sadece ismimdir
Dünyada var olan bir aciz cismimdir
Konuşan ben değil kalemimdir
Ey dost
Ebediyete göçene dek bu hayat benimdir.