güneş çıkınca sönüyor gökteki ve yerdeki yıldızlar
ve her şey böyle başlıyor
sokak lambalarının suni cezbesi bile anasını terk ediyor
gün bizi içimize hapsediyor
komşu çocuklarına heveslenen müşfik anneler gibi
bize 'olması gerekenler güruhu' nun elbiselerini giydiriyor
metropolis evrenlerin vahşi doğasına salıyor
ilk baxışda vuruldum,
gözlerine baxanda men
başın eyib utananda
utanışına vuruldum men
bezen asta bezen yavaş
Devamını Oku
gözlerine baxanda men
başın eyib utananda
utanışına vuruldum men
bezen asta bezen yavaş
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta