Bu Gece Çok Yalnızım Şiiri - Kasım Kobakçı

Bu gece çok yalnızım,
Duvarlar üstüme geliyor.
Bir şey beni yakaladı ve beni eziyor.
Kalbim kırık, sesim titrek,
Kalp atışımı anlamıyor musun, durumum gözden mi kaçıyor?

İnan bana, pek denemedim.
Kendimi kandıramazdım.
O yalancıyı, o sahte maskeyi takamazdım.
O aşağılık, pis hayatı seçemezdim.

Bu insanlara neler oluyor?
Neden bu kovalamacalar, kim bu kaçışlar?
Bu cenaze hangi evden geliyor?
Yoksa herkes içeride kendini mi öldürüyor?
Yalancı sahte bir hayata adım atıyor.

İşte buradasın, yanıma otur.
İnan bana, sana çok ihtiyacım var!
Konuşmana ihtiyacım var, gülüşüne ihtiyacım var, soluduğun havaya ihtiyacım var.
Belki de bana her şeyi sadece sen açıklayabilirsin.
Beni sadece sen anlıyorsun.

Lütfen gülümsemeyle kal.
Hadi, daha fazla aptal olma!
Anla, sana ihtiyacım var.
O kadar acıyor ki sol göğsüm!

Aklımda garip bir şey oluyor...
Bin bir rüya etrafımı sarıyor.
Yanıyorum, bu dünyayı mahvediyorum.
Bundan sonra geriye ne kalır?

Zulüm yine yanı başımda, acı yeniden tırmanıyor.
Her şey bir açıklama, bir çözüm bekliyor.
Bense bilinmeyene kanat çırpıyorum.

Hadi gülümsemeye devam et!
Bak, sana yalvarıyorum, bak, bunlar benim ilk yalvarışlarım.
Kal gülümse kal ne olur; Sana ihtiyacım var.