Bu Dünyanın Devranında

Bu dünyanın devranında
Kaç insan kaldı ki yaşamımda?
Temiz, olduğu gibi olmakta ısrarlı
Yiğitlik kavramına tam karşılık gelecek
İliğine kadar, adam gibi adam...

Kaç insan kaldı sırtımı yasladığım?
Korkusuzca, ne zaman vuracak demeden
Tam kalbimin ortasında yeşeren
'Kimse yok mu yahu? ' dediğimde
Hayali beynime, yüreği yüreğime
Tebessümüyle yetişen...

Nefesim yetmiyor bazen
Solumak istemiyorum vefasızlığı
İçmek istemiyorum sevda şarabından
Riyakarlık ciğerimi deliyor
Sevgisizlik içimi parçalıyor
Yanıyorum yangınlarda...

Lakin yılmak ne kelime
Resmen bozguna uğruyor duygularım
Ağır bir yenilgi alıyor, yaşamdan ilk yarıda
Dikenli tellerine takılıyor hayallerim
İnsanlığın düşmanı bencilliğin çitinde
Susuzluktan beter bu isteksizlik
Ne kadar dayanabileceğim ki içmeden
Yudum yudum tadına varamadan
Faziletin, insanlığın,erdemin.

Çorak toprak olmuş saygısızlık
Ne ürünü, ne hasadı var duygu tarlasının
Kurumuş nehir yatağına dönmüş umutsuzluk
Ne suyun kendisi var, ne de cam mavisi rengi
İçimin hazanı gibi sararmış ve solmuş
Taşlarla kaplanmış kalpler, yarılmış ortadan...

Bir yağmur bekliyorum sabırla
Susuzluktan kurumuş sevgileri yeşertecek
Vefasızlık, umutsuzluk ve yılgınlığı temizleyecek
Bütün özlemleri süpürecek, sel olup önüne katacak
O yağmur ki yalnızca sevgi dolu kalpleri sulayacak
Sevgisi olmayanlara vermeyecek bir damlasını...

Her bir damlası vicdan olarak yağacak
Sevgi olarak gölleşecek, çoğalacak
Yıkayacak ruhumdaki azılı kirleri kesek kesek
Bu suya ulaşan herkesi paklayacak
Berrak, akıcı, derin, sakin
Mavi mavi, masmavi olacak her yer...

(17.02.2004)