Bu Dünyanın Şiiri - Tahsin Koç

Ey nefis, sen nesine güvenirsin bu dünyanın?
O Seni terk eder, üzüntü elem olur her yanın
Sen içine girmişsin, dalmışsın bu deryanın
Ey nefis, sen nesine güvenirsin bu dünyanın?

Sen daha gelince henüz, seni ağlatmadı mı?
Sana türlü türlü renklerini gösterip, aldatmadı mı?
Senin damağına bir parmak bal çalıp satmadı mı?
Ey nefis, sen nesine güvenirsin bu dünyanın?

Görmedin mi bu dünyaya, gönül bağlayanları
Neşeli iken perişan etti, o gülüp de ağlayanları
Ee…! Nerede kaldı, o dünyalık çağlayanları
Ey nefis, sen nesine güvenirsin bu dünyanın?

Hani bakmaya kıyamadığın bahçelerin bağların
Elinle besleyip yetiştirdiğin o küheylan atların
Kendine servet edinmek için yığdığın o malların
Ey nefis, sen nesine güvenirsin bu dünyanın?

Sevdiğin, Anneni Babanı alıp seni ağlatmadı mı?
Kardeşini, Bacını alıp ciğerini dağlatmadı mı?
Çoluk çocuğunu alıp seni, meyus bırakmadı mı?
Ey nefis, sen nesine güvenirsin bu dünyanın?

Şair Tahsin der, sakın güvenmeyin şu dünyaya
Sevdiklerimi hep aldı, hasret oldum hülyaya
Sadece şükrederim, dua ederim; Hz. Mevla’ya
Ey nefis, sen nesine güvenirsin bu dünyanın?

Tiran- 29.03.2018