Bu dünyadan bir Geneyikli geçti

Sen vedalaşmadan bu dünyadan uzaklaşırken, ben Ankara’daydım Sevgili Hasan Geneyikli. Yoksa yolcu etmeye gelmez miydim seni…
*
Gazantep’te onu tanımayan hemen hemen yoktu. Şairdi o. Alçak gönüllü bir insandı. Bir eğitim neferiydi. Uzun yıllar müfettişlik yaptıktan sonra emekliye ayrılmış, kendini tümden şiire vermişti.
Kaç kitap çıkarttı? Sayısını belki kendisi bile unutmuştur. Benim unutamadığım; son kitabını çıkartabilmek için bulduğu sponsoruydu.
O sponsor, aldığından beri bir kere bile elini sürmediği tabancasıydı. Tabancasını satarak çıkartmıştı son kitabını.
Kendine özgü bir şiir anlayışı vardı.
Son şiiri “Şaraküstülü Hayce” adını taşıyordu. Şiirlerini özgün biçiminde okumak isteyenler antoloji.com’dan ya da google’dan aramalılar.
*
Işıklar içinde yatası Ömer Asm Aksoy, yaşamını yitirmeden önce, son anlarında yanında bulunan Gaziantepli yazar Lütfiye Aydın arkadaımıza bir dilekte bulunmuştu. Ben “Antep Ağzını ancak 3 cilde sığdırabildim. Oysa dilimiz onlarca cilde sığmayacak kadar varsıl. Bundan sonrasını artık siz Gaziantepli yazarlar yapacaksınız.”
Ömer Asım Aksoy ustamızın çağrısını bana da iletmişti Sevgili Lütfiye Aydın. Ben de iletişim kurabildiğim bütün Gaziantepli yazarlara duyurmuştum. İlgilenen az olmadı ama en çok ilgilenen Geneyikli’ydi.
“Ben şiirlerimde çokça kullanıyorum Antepçemizi. Kısmetse bir gün ayrıştırırım” demişti. Kısmet olmadı. Artık ilerde bir kurul oluşturulursa bu kurul, yeni Antep Ağzı kitapları için, Geneyikli şairin şiirlerinden oldukça fazla yararlanacaktır.
*
Geneyikli’nin şiirini fazlaca tuttuğumu söyleyemem. O da ayırımındaydı bunun. Ama “Senin şiirin benim şiirim değil” deyişime de hiç alınmadı.
Hepsini değilse de son şiirini öz olarak çok sevmiştim.
“Keşke bunu ölçülü uyaklı yazmasaydın; Serbest şiir biçiminde yazsaydın da güzelliğinden bir şey yitirmezdi Geneyikli. Dahası, Gaziantepli olmayanlar da anlar, daha içten duyumsardı,” diyerek düşündüğüm düzenlemeyle bir köşe yazısı konusu yapmak istiyordum.
İşte bunu şimdi yapıyorum. Ancepçe konuşuğu sevenler için önce şiirin orijinalini alıntılayacağım. Sonra da gönlümce olmasını istediğim biçimini. Artık siz hangisini daha çok seversiniz bilemem.
*
ŞARAKÜSTÜLÜ HAYCE
Sıfatın gözümün önünde duruy
Gırpıym getmeyn, gapıyım getmeyn
Sahı şavhın vuruy
Gözümde parıldıyn
Döşümün takdasına bump bump
Yürem hayce hayce vuruy
Eyle yeen dutuldumhu saa
Sağım, solumu görmeym Hayce
*
Mahallezin gençleri duymuş
Hele şirahanından aşşa geçsin
Ayanı gırar çöçen ederik
Başının bekmezini ahıdırık
Deyip ken biçiylermiş
Şaraküstüye gedemeym
Ben baa gara gara düşüneym
Onnarada namıs sayılıyn Hayce
*
Anannan çarşıya çıkdıızda
Kişifliylermiş kim var yanında
Hoşgörden, Guzannıdan
Savcılı, Garagoyunnu arhadaşlarımnan
Densizlere göz daa verim diym
Senden bililler
Habar saldın çaardın deller
Ammilerin kötek aşı edeller Hayce
*
Zatilem sensizliknen öleym
Ölüm ölüm bi ölüm deym
Süyyönüzden aşım
Seni bi dünya gözüynen gürüm
Bir çirtik haneni duyum
Yekiniym bir ayam gediy
Bir ayam getmiy döneym
Adın çıhar saa gıyameym hayce
*
Sâa düür getdiklerinde
Cazı Hamha anamı, halamı görmüş
Anana aman ha aman ha
Uzak durun ha demiş
Guzannı da gızmı yok
Mahallesi gız vermiy
Deyip bizi garamış
Anan ganmış gelmen dey Hayce
*
İki Gapılı hamamda
Cazı Hamha bizelernen dööşmüş
Yıhandıkları gurnadan
Kâan bura benim yerim demiş
Halam nediyn sen gız
Bizi hormu görüyn deyinçi
Hamha azını bozmuş
Kil tasıynan gafasını yarmış Hayce
*
Namısı dayrasında yaşarık
Herkez başımıza andiçiy
Kimse kötülömüzü görmedi
Mahallenin gızları bacı sayılır
Abi, Ede, Ağa deller
Sona sen Antab’de bi denesin
Hayle desem şekerparamsın
Senden başğası yırağola Hayce
*
Ula Şaraküstülüler etmen eylemen
Gayil olun gızııznan evlenek, he deyn
Namıs ortaa olak
Önöözde dombalak aşar, tuvarlanırım
Öleneçe aykkabıızı çevirrim
Gızıız beni benden aldı
Yosa gendimi galadan atarım
Gannım olursooz üzmeyn Haycemi
*
ŞEHREKÜSTÜLÜ HATİCEYüzün gözümün önünden gitmiyor/gözlerimi açıp kapatıyorum/ sanki şavkın yüzüme vuruyor/gözümde ışıyorsun/döşümün tahtasında ‘bump bump’ Hatice Hatice diye vuruyorsun./Öylesine tutuldum ki sana/sağımı solumu görmüyorum Hatice.
Mahallenizin gençleri duymuş/Hele Şıra hanından aşağıya geçsin/ayağını kırar/çöçen ederiz/başının pekmezini akıtırız/diyerek kin biçiyorlarmış…/Şehreküstü’ye gidemiyorum/Kendi kendime kara kara düşünüyorum/Onların namusu sayılıyorsun Hatice.
Annenle çarşıya çıktığınızda/gözleri peşinizde/kim var yanında diye/Hoşgör’den, Kozanlı’dan, Savcılılı, Karakoyunlu arkadaşlarımla/ şu densizlere gözdağı vereyim diyorum/senden bilirler/sen haber çağırdın derler/amcaların seni kötek aşı ederler Hayce.
Zaten sensizlikten ölüyorum/ölüm ölüm bir ölüm, diyorum, duvarınızdan aşıp seni dünya gözüyle bir göreyim/iki çirtik sözünü duyayım diyerek yekiniyorum/bir ayağım gidiyor, biri gitmiyor/adın çıkar, sana kıyamıyorum Hatice.
Sana dönür gönderecektim/cadı Hamha, ananı halanı görmüş/aman ha aman ha
Uzak durun ha demiş/Kozanlı’da kız mı yok. (Var var ama) Mahallesi kız vermiyor ona/ diye bizi karalamış/anan da buna kanmış/ gelmeyin diye bizimkilere haber salmış, Hatice.
İki Kapılı hamamda Cadı Hamha bizimkilerle kavga etmiş/yıkandıkları kurnadan kalkın, bura benim yerim/demiş./Halam karşı çıkıp ‘Bizi hor mu görüyorsun’ deyince/Hahka ağzını bozup kil tasıyla halamın kafasını yarmış Hatice.
Namumuz dairesinde yaşarız/herkes başımıza and içer/kimse kötülüğümüzü görmedi/mahallemizin kızları bacımız sayılır/Abi derer bize/Sen ise Antep’te bir tanesin/Nasıl söylesem şeker paremsin/senden başkası uzak olan Hatice.
Ula Şehreküstülüler, etmeyin eylemeyin/izin aman verin şu kızla evleneyim/namusunuza ortalık olayım/ önümüzde takla atar, yuvarlanırım/ölene kadar ayakkabılarınızı çeviririm/kızınız beni benden aldı/yoksa kendimi kaleden atarım/kanlım olursunuz/ üzmeyin Haticemi.”
*
Şiirdeki şu espri gücüne bakın…
Yazık, bunları sana söyleyemedim Hasan Geneyikli. Bana seslendiğin sesle sesleniyorum sana: Çok erken gittin be, ABİLERİN ABİSİ…
Yerin bol ola, ışığın eksilmeye.