Bu Dünya Ağır Bana Şiiri - Özdemir Aydın 2

Yokluğun mahşer sevgili
Senden sonra papatyaları söküp attım baharın gözünden.
Anlatamadım kimseye göğümü yaran mızrağı.
Soluğumu kesen zılgıtı.
Küsüp giderken benden, bu küçük şehirden,
Dökerken gözyaşını bulutlar,
Yüreğe kor, bana ölmek düştü.

Ey sevgili
Yırtıldı gülüşümün renk cümbüşü,
Kesildi senli nefesim, düştü gümüş yüzüğüm
Masumiyetinin nuru dökülüyor gözlerimden.

Yokluğunun orucunu tutuyorum,
Susuşum iftar bismillahı
Bir yudum gökyüzüyle açıyorum sensizlik orucumu.

Ey sevgili
Yokluğunun zemherisi bulaştı mevsimlere
Yaşanacak ne varsa hepsi kaldı mahşere
Sonbaharı seven ben sarı yaprağa bile küstüm.
Sine dövüp, ahh estim.

Kirpiklerimde üşüyen özlemin
Her gece bir ile dört arası nöbetin
Kalbimde uyuyan kalbin vardı.

Bundan böyle bu dünya ağır bana
Üzerimde hakkın varsa helal et sevgili
Ölüm nefesimden daha yakın bana.