Yine bir bayram geçti. Evlerin duvarları sırları sakladı, ya sokaklarda yaşananlar? Köşe başlarındaki sahipsizlik, ürkek bakışlar, ellerinde paketleri olanlara imrenerek bakışlar...Bunlar görebiliyor musunuz? Hep yukardakilere mi bakıyor o güzel gözleriniz, yoksa başınız aşağıları da görebiliyor mu? Bir sıcacık çorbanın buğusunda mutluluğu paylaşırken yuvanızda, dışarda yaşanan ya da yaşanmaya çalışılan hayatı hissedebiliyor mu yüreğiniz? Bir lokma bana bir lokma sana diyemiyorsanız bile, on lokma bana bir lokma sana diyebiliyor muyuz? O zaman el ele verelim ve bu çocuklar için bir şeyler yapalım...Neden mi? Çünkü bu çocuklar bizim.
Kayıt Tarihi : 4.12.2004 08:36:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:

Bizim çocuklarımız onlar
Bizim evlatlarımız
Sevgiye
Şevkata
İhtiyaçları var.
Lütfen yüreğinizde ki O ketun kafesi kaldırıp
Şöyle bir bakın sokaklarda yaşayan çocuklarımıza...
UNUTMAYIN ki
Bir gün gelir ve O yüzünüzü buruşturduğunuz çocuklarımızın yerinde olabilir ÇOCUKLARINIZ...
Sevgi ve saygılarımla
Adnan Bilgiç
TÜM YORUMLAR (1)