Bu Bir Hikaye Şiiri - Yelda Sivil Çelik

Sen şimdi yok musun?
Yürüdüğün yollardan, ayak izlerin silindi mi?
Dokunduğun yerlerde kalmadı mı parmak izlerin?
Kulaklarımda yankılanan sesin, eskiden mi kalma?
Yok musun artık şehrimde?
Bir romanın, sayfalarının arasından kopan bir yaprak mı bizim hayatımız?
Ne başı var, ne sonu var hikayemizin.
Sabahları pencereyi açıp, günün ağarmasını seyrederken,
yüzümüze dokunacak ılık bir rüzgarımız var mıdır sayfaların arasında?
Ya da karşılıklı oturup, bir kahve içtiğimiz günlerimiz,
Güneşin batışına doğru yürüdüğümüz akşamlarımız olmalı,
Konuşurken tartışmalıyız bazen,
Ağlarken gözyaşlarımız, yanaklarımızdan süzülmeli,
Gülerken attığımız, kahkahalarımız duyulmalı,
Sen şimdi yok musun?
Güneş doğmuyor mu üzerine?
Gecelerinde yıldızlar yok mu?
Hayatın rengini mi unuttun?
Üzülme...
Bu bir hikaye,
Ve bütün hikayeler, bir varmış bir yokmuş diye başlar,
Bir vardık, sonra yok olduk,
Ben şimdi yokluğuna yürüyorum.
Haklısın, hikayemizi biz yazamadık,
Yaşadığımız an, kitabımızın en acı sayfası,
Ama üzülmüyorum,
Yokluğuna yürüdüğüm yolun sonunda,
Hasretle yandığım seni görüyorum.