Bu Belki Son Tren Şiiri - Zeki Tüyen

bu belki son tren
belki sondan bir önceki
ankara'ya kar yağıyor sevdiceğim
ben yine odamda bermutad
gelip geçen trenleri seyrediyorum
birazdan zorlanacak beynimin kapıları
bir de kurşunlasam geceyi biliyorum
düşünlerin sonsuzuna ereceğim
şu karanlık bir ahtapot sanki sevdiceğim

kar tanesinin evcil görüntüsü
sokak lambasının kucağında telaşlı
evrenin sessizliğinde bin türlü merak
sürmede suskun yolculuğun iç sıkıntısı
insanlar evlerinde bir sıcak bir sıcak
gün doğmadan her şey sürekli durgunlukta
ve bir yanım karanlık
bir yanım aydınlıkta

ezgisel beklentiler yüreğimde
eş zamanlı titreşimler
demiryolu ve sokak
iki sevgili gibi geçiyor
penceremin önünden
yan yana ve sarmaş dolaş
bilmem ki nereye kadar
gözlerim yetmiyor

bu belki son tren
belki sondan bir önceki
umut gece yarısına çeyrek var
ankara'ya kar yağıyor sevdiceğim
oysa içimde bahar..

ankara; 26.11.1975