Bu Ateş Sönmez Şiiri - Hanifi Kara

BU ATEŞ SÖNMEZ

Âb-ı hayat dağıtan, o pınarın gözüne
Bid’at, hurâfe katıp; zehir ettiler aşım.
Kim yanlışı terk eder, sahip çıkar özüne
Biliniz ki o zaman, bahara döner kışım.

İlim ile irfanla, boş gönüller dolmalı
Hak yolda hizmet ile, gül benizler solmalı
Her müminde her zaman, müceddidlik olmalı
Şahıslarla işim yok, bid’atlarla uğraşım.

Aranmalı elbette, yapılan işte uyum
Zorlasam da tersine, hiç akmaz benim suyum
Oldu/bitti bu böyle, değişmez benim huyum
Tebliğden vazgeçemem, ilerlese de yaşım.

Has bahçenin gülleri, mevsim geçse de solmaz
Îmandan mahrum bir kalp, ne yapsanız da dolmaz
Elbette çok riski var, göze almadan olmaz
Bu yoldan ben dönemem, ağrıtsalar da başım.

Hasat vakti gelmeden, gök ekini biçemem
Ayrandan, sudan… Başka, hiçbir şeyi içemem
Herkes beni kınasa, yinede vazgeçemem
Çeşmeye dönse dahi, gözden akan gözyaşım.

İzmleri bırakıp, doğru yolda gitmezsem
O “Yediler” misâli, bir mağ’rada yitmezsem
Eğer gözüm görürde, müdâhâle etmezsem
Benden dâvâcı olur, dağdaki çakıl taşım.

Bunu bana emreder, inancım ve fıtratım
Birden bire şahlandı, zapt olmaz artık atım
Hiç gözümde kalmadı, ne yalım ne de yatım
Yanlışı görür görmez, çatılır birden kaşım.

Ehli küfür ne yapsa, ezânı dindiremez
Yanan vahiy ateşin, hiç kimse söndüremez
“Yedi düvel” birleşse, bu yoldan döndüremez
Birden “ASLAN” kesilir; oğlum, kızım… Ve eşim…!!!

03/02/’18
Hanifi KARA