Bu Aşk Nankörleri Sevmez

Kaç kişimiz kaldı yaşamımızın bu döneminde…
Kaç kişi gitti yanımızdan…
İhanet etmeyen kaç kişimiz kaldı, kaç kez diz çöktürmek için uğraşıp, başardıktan sonra gittiler yanımızdan…
Belki savrulduk…
Belki dizlerimiz kanadı, belki bastığımız tabanlarımıza dikenler doluştu…
Dizüstü çöktük belki ama avuçlarımızı kanatıp tekrar dikildik… Kanayan yerlerimizi sarmalamamız çok uzun yılları aldı, belki de ağlayamadık, yutkunduk, ama sürtmedik hayatın yamuk tarafına bedenimizi, dağıtmadık kendimizi…

Çoğu zaman gülümseyerek baktık kanatanlarımızın yüzüne ama içimiz dolu dolu kaldı, bekledik, günler boyu, olayların çözülmesini, haklılığımızın ortaya çıkmasını, hüzünlerle güneşe baktık, yüzümüz ısındı, soğudu, gözlerimizi kıstık ama ağlamaları uzaklaştırmaya çalıştık, gözlerimizden… Ben bana lazım olacağım, ben bana yeteceğim, derken bile içimize öfkeyi sakladık kendimizle kaldık ve yetindik kendimize…

Zamanı tükettik, zamanda yorulduk, zamanla çatıştık, şaşkınlığa uğradık, uzaklara kaçarcasına kaçtık, oralarda da yıkıldık, durduramadık kendimizi, durup durup arkaya baktık, tedavi ettiğimiz yaralarımızın tekrar kabuklarını kopardık, bazen yıldık, küstük hayata, bezginlikle olmadık laflar ettik ruhumuza…

Söküp söküp attığımız sevdayı ite kaka yeniden yüreğimize soktuk, soluklarımız kesildi dar nefeslerle yuvarlardık kaldırımlarda, bileti alınmış yolculukları iptal ettik, yaşanmışlığın olduğu yerlerden önce kaçtık sonra var güzcümüzle büyük bir telaşla yeniden döndük ağladığımız yerlere…

Beni benden al artık diye yalvardığımız taşlar çatladı ve kimsesizliğimize vurdu parçaları. Öksürdük, gırtlağımız yırtıldı, ama yine de haykırmaya, hıçkırmaya devam ettik sonunda dermanımız kesildi, zavallı bir benlikle mecalsiz attık kendimizi toprak zenime…

Bu aşk nankörleri sevmez…

Bu aşk nankörlerde barınmaz…
Bu aşk dar zamanları özlemle yaşayanların yanında kalır, giden gitse de anılar onunla kalır, yıkılma başlar ki fark edemezsin bile…