yirmi dört mart iki bin üç, İstanbul.
Bu akşam şehrin merhametine bıraktım kendimi
Caddelerde bulmayı umduğum bir şey var sanki
Her adımımla birlikte yürümek imkansız gibi
Hayal gibi hayaletler sarıyor benliğimi
Sokak lambalarının ışığı ve denizin karanlığı
Meydanların kalabalığı ve sokakların yalnızlığı
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta