Bozuldu Şiiri - Hasan Turgut

’Nasıl bu hallere düştük’’ diyorum.
Ahde vefa gitti, kullar bozuldu.
Artık hırka giyyor, urba giyyorum.
Üstüme attığım, çul’lar bozuldu.

Yanmıyor ocağı, tütmez bacası.
Alim olmuş, cümle cemaat, hocası
Nerde, ne alemde, bilmez kocası.
Edep ortalarda, dul’lar bozuldu.

Yıkık viran olmuş, her yanı dökük.
Yama kırk yerdede, yırtığı, sökük.
Kimi ayyaş olmuş, kimi körkütük.
Nerden türemişse, döl’ler bozuldu

Her nereye baksam, yıkık virane.
Kimi sarhoş olmuş, kimi divane.
Elalemin dilindeyse, ’’bana ne’’.
Bir parça lokmayı, böl’ler bozuldu.

Eski sevdalardan, kalmadı eser.
Her birinde ayrı, bir yeller, eser.
Ferhat şirin’ine, durmadan küser.
Mecnunun gezdiği, çöl’ler bozuldu.

Bir zerre kalmamış, muhabbet huyu.
Suyunu kurutmuş, kendi suyunu.
Tamtakır, ses verir, o derin kuyu.
Deniz, derya, dere, göl’ler bozuldu

Eski sevdalardan, kalmamış, zerre.
Onur ayrı yerde, gurur yerlerde.
Herkes düşmüş artık, kendi derdine.
Yürekte kavrulan, kül’ler bozuldu

Aslanı boğdurduk, cılız kurduna.
Nasılda getirdik, nasıl punduna.
Uğramıyor, uğramazda, yurduna.
Bülbül figan eyler, gül’ler bozuldu

Kadir kıymet, uğramıyor, haneye.
Bu sene olmazsa, öbür seneye.
Değer vermiyorda, seven sevene.
Hoş sadası olan, dil’ler bozuldu.