Bozuk Adamlar Şiiri - Arif Atılgan

Karanlık gölgeler alır düşleri
Doğruysan vururlar sana taşları
Davasız olanlar bozar işleri
Dik duranı sevmez bozuk adamlar

Zengine sus pus, fakire diklenir
Menfaat neredeyse orada tünenir
Ulan bunlardan hayır mı beklenir
Dik duranı sevmez bozuk adamlar

Sözüne güvenme özü de yalan
İçinde fesatlık dili bir yılan
Pek adam kullanır herşeyi plan
Dik duranı sevmez bozuk adamlar

Doğruyu söylesen düşman kesilir
Eğilsen önünde dostun görünür
Makam mevki yoksa başlar dövülür
Dik duranı sevmez bozuk adamlar

Sen dik durdukça büyüyor korkular
Riyakar bakışlar, sahte dostluklar
Özünü korursan artar düşmanlar
Dik duranı sevmez bozuk adamlar

İtibarın varsa bunlara batar
Dava adamına iftira atar
Seviliyorsan linç yapar ve dışlar
Dik duranı sevmez bozuk adamlar

Vicdanı satmışlar makam uğruna
Eğilip bükülmek girmiş ruhuna
Bunlarla yürüyen düşer kuyuya
Dik duranı sevmez bozuk adamlar

Mert olan baş eğmez,entrika bilmez
Arif'ler susarsa şerler tükenmez
Yön bilmeyene pusula gerekmez
Dik duranı sevmez bozuk adamlar