Bozlak 03 Şiiri - Afer Engel

Ağarmış saçları dağılı yaşmak
Gözleri ağlamış kirpiği ıslak
Kurumuş dalları dökülü yaprak
Yaşarken ölmüşe neylesin toprak

Garipce ölenin yasımı olur
Kimsesiz garibin taşımı olur

Gurbet ellerinde garip düşeli
Üzüm gözler solmuş duman çökeli
Çızgılar yüzünde Kahırdan belli
Gözünün altında sicim misali

Ölmeden ölenin bağrı baş olur
Yorgan ipek olsa yastık taş olur

Yaban eller mesken oldu evimiz
Hasret yaktı köze döndü özümüz
Sevda duydu kahır çaldı sazımız
Ölsek kalsak bulunurmu ölümüz

Tahtadandı teneşire koydular
Bir garibi soğuk suda yudular

Eylen gönül Şirinköyün dağında
Sümbül kokla lale devşir bağında
Gün ağarsın nazlı yarın koynunda
Hayal kurar gönül sızlar sonunda

Toprak ağlar derdi ağlar bedenin
Gözü yummaz gurbet elde ölenin

Yazan yazmış benim kara yazımı
Yıllar oldu yelde vatan kokalı
Hasret yakar sevda yakar çıramı
Genç yaşımda dert eledi canımı

Söyle felek senden murad aldımmı
Sen gurbette bir gün olsun kaldınmı

Manasırlı Şirinköylü halil,in
Mahlasıda Mahrumidir garibin
Tavuğuna kişmi dedik birinin
Kara kalem kara defter nasibim

Taş yüreklim yanıma gel sevdiğim
Son bir defa ak göğsünden öpeyim

Yıllar oldu yollarını gözlerim
Hani nerde oğullarım kızlarım
Altı parça yedi defa bölündüm
Gözden oldum gönüldende kovuldum

Heder oldum nazar eyle sonuma
Sen var iken el tutuyor salıma

Not:(yaşmak.saçı başı darmadağın olan perişan)
Halil İbrahimoğlu
27-02-2012 Köln