Bozlak Şiiri - Adnan Durmaz

BOZLAK

hiram et dallarla bir sonbahar sus duyarım ben
çok uzaklarda sesim duyar söyle gece susuşlum

bir gök veriyorum sana kerpiç evlerin küçücük topladım camlarından
bir gök sana kangal dikenlerinin yalnızlığıyla kan kardeşi
ağlamış dağlanmış yürek dağlarından devşirilmiş
alazlanmış
talazlanmış- delinmiş acının toz burgaçlarından
turaç kuşlarının gözyaşıyla ıslanmış
yari gurbetten dönmeyenin fersiz gözleriyle efkâr dokunmuş
sevdalarda dağlara düşmüş şaki bir gök veriyorum sana
ağıtlarım benim susarak söylediğim yangınlarım
samanyollarımı dola yalnız gecelerinin beline
savat kemerin olsun yanık ahım sarsın seni al işte
ve gökkuşaklarımı dola boynuna hüzün yağmurlarında
azat ettim atımı gidecek yer kalmayınca yollarda
ey ömrü reşmelim
ahım andaç olsun sana
zalımın elinden
nasıl edim ben
güzelin elinden
esmerin elinden oy
nere gidim ben

sazların avazesi zamana neler iniler ay üryan kalınca kollarımda
yırta yırta aktığım kıraçlarda kurumuş ırmak yatağıyım şimdi ben
harlı ateşlerden yürüdüm sırattan - haddeden geçtim
kirli gülüşlerden geçtim kirli kentlerden
yoldaşlarım kaldı kırılmış kılıçları- kahpece katledilerek meydanlarda
yağmurlar mekanım olsun gayri
bıraktım ey insanlar aşkınız da şarkınız da şavkınız da sizin olsun
bir çoban kavalıyım yazısı yanmış
şakisi katledilmiş dağlarda
yanık yürek ahlarının otağıyım şimdi ben

sana bir gök bıraktım tut ki kalbimde dokunan acılardır
ben bulutlar bezzazıyım kederler bezirganı
tut ki yıldızlar taşırım koynumda

arzumanım sende kalmış bak yoksun işte
ben ki aşka oruçluyum dökülsün dudakların akşam rüzgarlarında
sahipsiz bir yitiğim ben
zağlı gözlerinle param parça et verdiğim gökyüzünü
ben öleyim menekşeler açtığım dipsiz uçurumlarda
canım andaç olsun sana
zalımın elinden
güzelin elinden
nere gidim ben
naçar elinden
nasıl edim ben…

15/10/2005
adnan durmaz