Bozkırın yankısı Şiiri - Emrah Bekci 2

Uçsuz bozkırlarda doğdum ben,
Gök Tengri’ye yüz sürerdi elim.
Atam kurt, anam yıldızdı sanki,
Göğümde yedi yel eserdi serin.

Alageyik geçti düşümden bir gece,
At koştum ardından, iz bırakmadan.
Kara taşlara yazdım her nefesimi,
Bilge atam duysun da unutmasın daim zaman.

Gökte kut bulur her hakan oğlu,
Kılıcım kadar keskindir sözüm.
Türk’ün töresidir yüce bu yolda,
Dönmez arkasını, eğilmez dizim.

Beylik, kanla değil töreyle büyür,
Her hakan özünde alp olmalı.
Sürgün yelinde savrulsa da oba,
Budun birse, yıkılmaz Otağ.

Ben Emrah, gür sesli Türk tigin,
Göğe uzanır dualarım her gün.
Ölsem de silinmez izim taştan,
Adımı yazarlar kopuzla dün-bugün.