Bozkırın Çocukları Şiiri - Bekir Tolu

BOZKIR’IN ÇOCUKLARI

Gönül çiçeklerini sılaya bırakarak, vatan için yanan yüreğe başka ortak aramayan binlerce askerin anısına

Bozkırın teri toprağa düşerken
Toprak güler,
Atın nal sesleri ve vatan türküleri
Toprakta gülümser
Bu atlılar, atlarını Kevser de suladı
İrem bağlarında otladı..
Geçtikleri ırmaklar arkada kalırken yenilerine isim verdiler
Dicle ile Fırat’ı Porsukla birleştirdiler
Kılıç denizi gördüğünde gökler gülümsedi
Dağlar şehitlerin mezar taşı
Dalgalar gardaşı oldu

Atını denize süren yiğitle, atını sırtında taşıyan aynı soydan
Suyunu paylaşanla, yüreğini paylaşan aynı boydan
Acı çiçek açarken, ağlayan aynı toydan
Toyu, boyu, soyu bozkırın adı, bozkırın alın yazısı

Yüzbinler gelmişti bir hiç uğruna (Haçlılar)
Bozkır düzlüklerinde, bozkır çocukları ile karşılaştılar
Önce çelik göğüslere çarptılar,
Sonra Marmara’nın suyuna karıştılar
Toprağı öpen dudak, secdeye varan alın
Vatanın koynunda yatmakta yalın.

O güzel şehrin sevdası hiç bitmedi
O şehre sevdasız yiğit hiç gelmedi,
O şehrin burcuna bayrak diken yiğit öldü
yinede
Devrilmedi.
O şehir kalemizde burç
O şehir kalbimizde güç
O şehir ebedi Türk..

Nice yangınlar düştü bu toprağa
Nice yalnızlıkları yaşadı bozkır
KAR yangınlarında kalanlar,
Samsun’dan Afyon’a uzananlar
Kıbrıs’ın kollarında uyuyanlar
.................................................
Toprak neden kırmızı
Kar ne kadar sıcak
Bozkırın çocuğu bilir ancak
Bu can bu toprakta
Bu bayrak bu vatanda ebedi kalacak...

Ebedi yaşayacak........