Boz Atlı Hızır Bile Şiiri - Nebi Ünler

Bir varmış, bir yokmuş da, evvel zaman içinde,
İğnenin deliğinde vızır vızır develer…
Anam benim beşikte, kalbur saman içinde
Babam düşmüş eşikte, kizir, vezir, pireler.

Merak edip güneşi, doğuşa giderseniz,
Örtüsüz bir seyyare, yeraltında çarşılar…
Kafdağı’nı aşıp ta, Anka’dan inerseniz
Gönül Aşiyan’ın da, bir tabela karşılar.

Ey konuklar köpek var, aman ha dikkat edin
Malum, evin bekçisi… Sadakatle dolaşır…
O da az manyak değil, Kediye ciğer verin
Tırnağından kaçsanız, nankörlüğü bulaşır.

Depreşti içerimde, ebem, dedem kelamı
Dere tepe düz gittim, Güneş’in batışına…
Aydınlığı karşılar, karanlığın selamı,
Cesedim şahit idi, kalbimin atışına.

Düştüm peşine düşüm, andan ana sıçrayıp,
Kamların meclisinde, Oğuz ata’yı gördüm…
Ölüm çamur faslına, cevher olmuyor kayıp,
Kâinat kitabından, özüme gergef ördüm.

Uyan be Yılgın Yağmur, namzetsin son uykuya,
Allameler âlemi, er geç Tanrı’ya varır…
Var, yok Tanrı dileği… Asla düşme kuşkuya,
Gönlüne akıtılan, kalem kâğıtla kalır.

Geçmişin mirasından, doğmuş tekerlemeler
Boz atlı Hızır bile, ancak nasibin alır.

Aşiyansız, 21.12.19 – 11.29 Y.Y.