Boyun Eğmek Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Nihayete erişidir bu belki.
Öyle ya! Bir son vermek gerekir hani.
Eğer fayda vermiyorsa mücadele etmek,
Belki de en son çare, boyun eğmek.
Lakin yenilgi bu, nasıl kabul etsin insan,
Hele düşüncelerini açık olarak anlatamıyorsan.
Nasıl ki; canlı yoksa hayatta yoktur,
Hayat yoksa elbette ki insanda yoktur.
Bir feragat geldi, yarısı gitti benim iken hak,
Şimdide öbür yarısı, peki nasıl yaşanacak?
Zamana terk edip, değişmeyi beklemek hata.
Fikir değişikliği için beyin parçalanmalı mutlaka.
İşte onu bırakmak zamana, doğru.
Ancak; bu gitmek değil, kendine çekmek uçurumu.
Onun yanında bu esaret gün ışığı kalıyor,
Fakat bu hücrede güneş, hep karanlık doğuyor.
Neden hayat içinde kınalı kuzu?
Olmak duruyorken bu işin kurdu.
Yeniden mi yaratacaklar? Hangi çehre ile?
Allah, vermedi bu gücü hiç kimseye.
İstersen bin defa çırpın kurtulmak için yeisten,
Ne çare taşı, toprağı hep düşman kesilirken.
Kim yaşadı? Kimi?
Ben kimi yaşayacağım? Hangi beni?
Hani bir zamanlar kalp demiş anlatmıştım ya,
Yarısı olsa da kabil, yaşamak mutlaka.
Ya hayat? Yoksa yarısı nasıl?
İkna mı edeceğim kalanını vermek için bu fasıl?
Lakin boşa geçirmedim, anlamadım uzun mu, kısamı.
Onu da soracağım, elbet anlatır bana başkası.
Düşman desem, bu defa düşmana benzemiyor.
Gözlerinde moskofun donukluğu görünmüyor.
Yalnız gerçek olan, bu defa rakip çetin.
Kararı pek güç dışımı düz, içimi düzdür elin.
O zincir mi? Hayır aşınmadı çiftleşti.
Bir sağdan, biri soldan, bileklerimde birleşti.
Tek kanatlı bile olsa, bir kuş olamadım,
Kimi doyamadı. Ağladım, ben hiç bulamadım.
5.12.1983/İstanbul