Boyumdan Büyük Bir Kendim

Boyumdan büyük bir kendim var biliyor musun?
İnsanların gitmek için hayal kurduğu yıldızlara uzanıp,
uzaya kadar alıverir birini,
boş bıraktığın yastığına koyar.

Yalnızlığına ışık oluverir bir yıldız,
benim bastı bacak çocukluğumun gece korkularına.
Gözünden kaçıverir bu, hiç kimseler gibi.

Bilirim ki; "yaptım bunu gerçekten" dersem, inanırsın.
Bilirim, senin değil gözlerinin, kirpiklerinin bile yalanı yoktur.

Öyle gecelerin sabahı, bana söylediğin türkülerle yıkarım aynadaki eskimiş yüzümü.

Yüzümde gözlerin, avuçların dudakların kalıverir.
Ve yine kimseler görmez.

Sonrasında her nereye gitsem,
Yüzümden dökülen senden ne varsa,
avuçlarıma alır ve ceplerime koyarım.
Sessizliğin alıp başını gittiği anlarda ceplerimdedir çıplak ellerim.
Birikmiş dudaklarına dokunur
Parmaklarımda nefesinin çiğ damlası.
Sabah, sabah, sen, sen.

Parmaklarımdaki sen tadı gidene kadar,
bir sigara bile haramdır

Sonrası gün, sonrası insanlar, sonrası ses,
sonrası kabuğu kalın "günaydınlar" be sevgilim.

Oysa boyumdan büyük bir kendim var biliyor musun?
Tüm bunların arasından her nerede isen sana uzanır,
Yastığına yıldız tozu bırakır.
Yüzüne dokunur, sanırsın rüzgar.
Bir mavi fanusun içinde
her neredeysen elini tutar.

Boyumdan büyük bir kendim var biliyor musun?
Ürperip iliklediğin iki düğmenin hırkasından,
İki kolunla kendine sarıldığın karın boşluğundan,
düğümlü kollarına bağlı kaldırdığın omuzlarından,
dişlerinle dilinin titrek dokunuşları arasından
seni ürperten yalnızlığına kadar uzanan.