“Yazımız böyle yazılmış” diyenler yalan söylüyor aslında. Bütün hikaye, kendi yazdığım eğri büğrü cümlelerden ibaret. Güzel şeyler de olsa, bir ilkokul çocuğunun acemiliğinde tutuyorum ya kalemi,
çok isteyerek yazdıklarımı istemeden silmek zorunda kalıyorum sonra. Sonsuz olsun istediğim kimse kalmıyor bu naylondan dünyada.
Bitmesi muhtemel olan herşey bitiyor, Ege'li bir rüzgarın söylediği şarkıdaki gün batımı, ömrümün tam ortasına oturmuş bir kitabın yüzümde bıraktığı gülümseme ve boğazımdaki yumru,
ve gitmesi muhtemel herkes gidiyor sonunda...
Ne yazdıysam kendim yazdım ben. Geleceğe verilmiş sözler de değildi hiçbiri anlık kederler ve sevinçlerdi hepsi. Bir gün unutacağımı bildiğim ama hiçbir zaman unutmak istemediklerimdi. Aynı göğün altında olmaktan mutluluk duyduklarım ve beynmin her bir hücresinden silip atmayı isteyip beceremediklerim.
Tamamını Oku
