Zaman öylesine körükledi ki nefretimi
Böyle değildim oysa ben eskiden
Gülümseyerek bakardım bütün dünyaya.
Şimdi yargısız infazlara
Kurban edildi iyimserliğim.
Belki rüzgar uçurmuştur evimin çatısını
Toza, çamura kesmiştir ayaklarım.
Ama yüreğimin duvarları dimdik ayakta
Direnmekte hala bu kalleş sarsıntıya.
Zaman öyle değiştirdi ki çocuk yüzümü
En yakın dostlarım tanıyamaz oldu beni.
Tanıyamaz oldum kendi yüzümü aynada.
Şimdi böyle kederliysem
Ve artık gülmek gelmiyorsa içimden
Hüznüm coşup yırtarcasına dolduruyorsa beyaz kağıtları
Yola düşme vaktim çoktan gelmiştir
Hiç durmadan bir halk gülünceye kadar…
27.12.2004
Şırnak
Kayıt Tarihi : 13.4.2005 15:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sevgilerimle Melih...
En yakın dostlarım tanıyamaz oldu beni.
Tanıyamaz oldum kendi yüzümü aynada.
Şimdi böyle kederliysem
Ve artık gülmek gelmiyorsa içimden
Hüznüm coşup yırtarcasına dolduruyorsa beyaz kağıtları
Yola düşme vaktim çoktan gelmiştir
....
ben bu kısmı çok sevdimmm
TÜM YORUMLAR (2)