Böyle Buyurdu Yalnızlık

sessizlikk..
kimsesizlik aslında
sığınılan kaldırımlar
konuşulan sokak lambaları
muhabbete katılan, yolda yuvarlanmış bir kaç kutu kola kabı..

uzun dar patikayı andıran taşlı yollar
sonundaki o küçk kırmızı ev
biraz aşağısında ağaçlar ve yeşil
yukarı kısmını muhteşem bir mavi ile beyaz kargaşası kaplamış

karşıda sisli gözüken dağ doruğu ile bir bulut sevişiyor..
nereye gittiği belli olmayan yarım yarım yollar ve tabi ki nerden geldiği belli olmayanlar..
sol tarafta liseli bir çift
sanıyorum vedalaşıyorlar..

göremediğim kuşların cıvıltısı geliyor
epey neşeli
hafifçe yağan yağmurun ardından çıkan güneş sevindirmiş olmalı
en azından artık ıslak değildir kanatları
benim gözlerim kadar..

sonra seçilmiş bir köşe
ve yine sessizlik..
artık herşey herkes susmuş
ne kuş sesi ne de birleşen dağ ve bulutun kikirdeşmesi

yalnızlık..
derin ve içten
oysa içtenliği hep iyi bir sıfat olarak tanımlardık
fakat şimdi içten olması yalnızlığın ürkütücü gibi

arka taraftan geçen tok bir çift ayak sesi
birden tüm sesler geri geldi
kuşlar ötüşüyorlar
çöp arabası geçti
ve uzaklarda bir yerlerden gelen bir kaç kadının konuşması

karşı tarafta toplu bir grup sesleri yok aslında
ama birden kulağıma geldi..
gülüşüyor olmalılar
zaten yüz ifadeleride onaylamıştı çoktan tezimi
net olmasalar dahi..

sonra yine yalnızlık
bir kaç şarkı mırıldanma çabası
biraz sesi temizlemek için öhö öhö
ve
ardından
hiç duyulmamış olan yalnızlığımın sesi...
sessiz ve kimsesiz...

02-04-10