Böyle Büyüdük Şiiri - Abbas Paksoy

BÖYLE BÜYÜDÜK
Ülkemiz, savaştan çıkmıştı.
İstikbale, ışık yakmıştı.
İnsanlar, yokluktan bıkmıştı.
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Evimiz, topraktan bir oda.
Duvarları, çamurla, çıta.
Bir palaz çekili, kapıda,
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Fakirdi, yoksuldu, köyümüz.
Dereden akardı, suyumuz.
Ufacık, minikti, boyumuz.
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Tarla yoktu, orman açarak.
Ormancı gelince, kaçarak,
Buna kaçmak denmez, uçarak.
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Ekmeği, ayrana katarak,
Ağaçtan kaşıkla, yutarak.
Alık minderlerde, yatarak,
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Tarlalarda, keçi güderek,
Firezlerden, başak ederek,
Başağı, ateşten diterek,
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Dedengille, çiğdem sökerek.
Kenger başlarını, kekerek.
Azım Konya’yı da, dikerek,
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Köylü; Bir tut’la, erik aldı.
Meyve değil, sanki bir baldı.
Dağ meyvesi, kuşlara kaldı.
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Ketenden fistanı, giyerek,
Benim zubun, yeni diyerek.
Eskisiyle, alay ederek,
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Her evin, eşeği olmazdı.
Eşeklinin işi kalmazdı.
Emanete, eşek salmazdı.
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Kır eşeğe, öşür vererek.
Zalim beye, sofra sererek,
Varımızı, öne sürerek,
İşte; bizler, böyle büyüdük.

On köyde, bir değirmen vardı.
Hiç gelmezdi, nöbetin ardı.
Para yoktu, haklar kardı.
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Kışın da, karları teperek,
Bir batıp, bir çıkıp koparak,
Doğru yolları da, saparak,
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Ocağın başına, geçerek,
Karı kaynatıp, su içerek,
Bıçkı ile tahta biçerek,
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Okulumuz uzaktı, bize.
Donunca, sokulurduk, köze.
Kar erirse, çıkardık düze.
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Saçımızı, kırklık keserdi.
Tıraş olan, bir ay küserdi.
Bu da, hayattan bir eserdi.
İşte; bizler, böyle büyüdük.

Bebelere, toprak sararak,
Ağladıkça, şaplak vurarak,
Zenginlik hayali kurarak,
İşte; bizler, böyle büyüdük.

En güzel günlerimiz, yaz’dı.
Kaderimiz, bizleri yazdı.
Paksoy’um, birazını yazdı,
İşte; bizler, böyle büyüdük.