Böyle Bir Akşam Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Ben böyle bir akşamda ölmeliyim.
Çekip almalılar üstümden yalnızlığı.
Kapkara bulutları üfürmeli bir rüzgar.
Örter çirkinlikleri bembeyaz kar.
Bir gemi kalkmalı bu limandan.
Martılar aynı şarkıya eşlik etmeli.
Sonra,
Sonra, sessiz geceye inat,
Bir mum yanmalı kendiliğinden.
Bir umut dönüşmeli gerçeğe.

Ben böyle bir akşamda ölmeliyim.
Kurşunlar sıkmalı sensizliğe.
Soğuk ranzaya sarılmalı.
Düşlerde aramalı gerçeği.
Yeni doğan çocuğa, yaşama hakkı tanımalı.
Sonra,
Sonra, yaşlı birine hayatı sormalı.
Ölümü sormalı, ölümsüzlüğü.

Ben böyle bir akşamda ölmeliyim.
Hani ölmeliyim diyorum ya,
Zaten ölü bir dünyaya doğmadık mı?
İnsanın insanı sattığı dünyaya.
Bebekler ölmedi mi doğarken?
Öldürmüyorlar mı bizi hergün?
Hergün bir başka şekilde.
Sonra,
Sonra, kıpkızıl bir güneşe bakmıyor muyuz?
Zifiri karanlığa adım atmıyor muyuz?
Yaşamak buysa eğer,
Yaşamla ölüm arasında saymıyor muyuz?

Ben böyle bir akşamda ölmeliyim.
Hani ölmeliyim diyorum ya,
Tüm bu çirkinlikler içinde,
Zor da olsa yaşamayı seçerim.
Bir yürek parçası bende.
Bir güzel sevda.
Bir çiçek kadar güzel ve narin.
Üstelik kalplerimiz de bir.
Sonra,
Sonra, o küçücük tatlı elleri.
Sımsıcak bir sevdayı bırakır ellerime.
Ben böyle bir akşamda ölmeliyim diyorum ya,
Ölmekte çözüm değil aslında.
Yaşamak.
Yaşamak yıllar yılı sevenle.
Aynı yastıkta.