Dinmiyormuş sızısı böyle ayrılışların,
geç oldu anladım.
Kurabilmekti çabamız bir kalem de sildiğimiz bu mutluluğu
tek derdimiz geçim derdi olacaktı.
Zar zor getirirken evimize bir lokma rızkımızı,
biz mutlu kapatacaktık geceye gözlerimizi ve umutla uyanacaktık sabahlara
Bir oğlumuz olacaktı hayaldi madem herşeyi tam olmalıydı
alabilmek için istediği oyuncak arabayı, umut biriktiriyordum para yerine çekmecenin bir köşesinde.
Ne büyük bir zaferdi gözümüzde, akşam eve dönüşümüzde cebinden anahtarını çıkarıp bize ait dünyanın kapısını açışımız
annelerimizin açtığı kapılar onların dünyalarıydı
biz artık kendi dünyamıza sahip iki yalan insandık
iki deli çocuktuk bilmeyen mutluluğun kıymetini
sonra iki yıkılmış dağ olduk, iki soluk gül yaprağı
yıktık biz seninle birlikte, birlikte kurduğumuz hayatları
Düşman olduk birbirimize, düşman olduk kendimize de
sırtımıza ve yüreğimize sapladığımız hançerler kaldı bize bizden ve bizli günlerden hatıra
Biz seninle iki hayal ortağı, biz seninle iki gözü kara katil olduk
biz seninle bir bütün candık, şimdi tanımayan birbirini iki yitik yabancı olduk
Bir celsede parçalayan ömrünü iki bitmiş ömür olduk
Dinmiyormuş sızısı böyle ayrılışların, geç oldu anladım.
22.09.2000 - DİNMEDİ SIZISI BÖYLE AYRILIĞIN
Aslı Yıldıran 2Kayıt Tarihi : 4.10.2007 16:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sızısı dinmeyen bir sürü ayrılık şekli var. Bu şiirin yazılmasına sebep olan ayrılık (ki keşke bu şiiri yazabilecek duyguları bana yaşatan böyle ayrılık yaşamasaydım ve böyle bir şiir yazamasaydım) bunlardan biri ama her zaman daha fazlası vardır ama insan yaşadıkça öğreniyor sızısı dinmeyen en geriye dönüşsüz en acı ayrılık ölüm yaşamadan bunu bilemezdim. Umarım Tanrı bana ve tüm iyi kalpli insanlara daha fazlasını (ki inanıyorum artık daha fazlası vardır) yaşatmaz
TÜM YORUMLAR (1)