bir kül yığını birikir han kapılarında
gümüşten tüyleri kaybolur kuşların ölgün sularda
ve gölgelerin gölgesi düşer yalnızlıklara
o yalnızlıklar ki baharın en güzel vaktinde
vaktinden önce açan çiçekler gibi
kavrulur güneşin som ateşinde
ah, böğürtlen gözlü mahzunluğum benim
ne olur kim olduğunu bilsem pia'nın
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam
Devamını Oku
ellerini bir tutsam ölsem
böyle uzak uzak seslenmese
ben bir şehre geldiğim vakit
o başka bir şehre gitmese
otelleri bomboş bulmasam