Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
tebrikler kutlarım saygılar
Hayatın içinden bir hüzün düşmüş dizelere okuyana boyun büktürmüş .. Ekmek kavgası bu küçücük yüreklerde tasası büyük ..Kutluyorum
Saygımla
Garip O. Veli, bir şiirinde; 'senin yiyeceğin altın kapta, benimkisi aslan ağzında' der. ne yapalım kader işte deyip geçtiğimiz bir ortam, hayat sahnesi. bayramınız kutlu olsun.
Tebriklerimle üstadım
Görev yaptığım bir okulda öğrencilerimizin bazıları sabahtan beri boya yaptıkları sandıklarıyla gelirlerdi sınıfa .... Derilerinin altına kadar işlemiş o simsiyah renkli elleriyle yerler, içerler, oynarlar şakalaşırlar... Akşam üzeri eve giderken bir araya toplanır, çalışmadıkları için çocuklarından para bekleyen babalarından daha büyük bir insanlıkla, az kazananın açığını kaparlardı... her gün... Çok mutluydular... çok da başarılı....
Askeri Liselerden, Fen Liselerine kadar birçok başarılı okulu yatılı kazanmak için çalışırlardı... Bir daha ayakkabı boyamamak için...
Şimdi boyamıyorlar!... Ama ayakkabılarını boyatırken ne hissediyorlar... Onu bilemiyorum...
Sosyal bir yaraya neşeli bir şiir diliyle yaklaşmışsınız... Vurup ağlatmadan!....
Bu başarınızı ve şiirinizi kutlarım... Saygılarımla....
Güzel şiirinizi okumaktan mutluluk duydum.Elinize ve yüreğinize sağlık. Tebrikler.
Hocam bu şiirinizle aylardır yüreğimde ki bir sızıya tercüman oldunuz..Akçaabat'ta tama halk eğitim merkezinin önünde ayakkabı boyacıları var..Hangi birini anlatayım bilemiyorum ki öylesi üzülürüm ki onalrın yaz kış ekemek kavgasına orada akşamakadar oturup beklerler rızıklarını..Acaba derim eve ç beş bir şeyler getirebiliyorlar mı?İçlerinden biri yaşlıca bir amaca..Her öğlen aynı manzarayla karşılaşırım gazateye sarılı kuru bir ekmekten koparıp koparıp yer katıksız..Allahım nasıl acır içim nasıl onu görünce haram olur günüm .Hiç unutmam o amcayı , bir kaç kez yanına gitmeyi düşündüm fakat incitmekten çekindim ona yardım etmek istedim en azından bir öğlen yemeği yedirmek lakin o yaşta o garipliğiyle çalışna insanın onurunu dşündüm kaş yaparken göz çıkartmaktan korktum teklif edemedim..Ah hocam yaktınız dağladınız yüreğimi inanın..Dilerim Rabbim kimseyi kimseye muhtaç etmesin...sevgilier hocam ve teşekkürler böylesi güzel çalışma için...İznizinizle faceme taşıyorum...
Gerçi bazıları 'anadan doğma boyalı' ama yine de müşteriniz bol, yüreğiniz pak, bayramınız 'şeker tadında' olsun Ömer Osman Bey, Kardeşim..
Allah başımızdan 'velileri' eksik etmesin.. Yoksa bizim gibi delileri kim güderdi??
Kutlarım...
Hüzünlü bir şiir ama maalesef gerçek ..Duyarlı yüreğinizi kutluyorum ..Saygılar
İnsanı değerlerin kaybolduğu ve iyiliğin, merhametin ve yardımlaşmanın yok olduğu bu düzene yazıklar olsun diyorum, duyarlı yüreğinize sağlık canı gönülden kutlarım saygılar...
Bu şiir ile ilgili 48 tane yorum bulunmakta