Boşver Şiiri - Gülay Vural

Boşversene!
Umarsız, onulmaz bir yarayı bırakıp gittiğinde,
Bitti benim yaşama karşı direncim.
Hani kimsenin dinlemeye bile emin olamadığı,
Bir öyküsü vardır ya?!
İşte öyle…
İşte öyle uzun, başlangıcı belirsiz,
Sonu betimsiz bir öykü.
Uzun bir yol vardı hep düşlerimde,
Uzun ve kendince dolu dolu.
Umar vardı, umut vardı...
Özgürlük vardı ve sevda…
Sevda vardı!
Işıltısı vururdu gözbebeklerime sevdanın.
Ellerim güçlüydü,
Dirençliydi  acılara yüreğim.
İnancım sonsuz bir hırs verirdi.
Gelecek, eşitlikçi bir yaşamın düzenine. 
Kimse vurmayacaktı kimseyi!
Aç kalmayacaktı hiç kimse!
Çocuklar analarından ayrı düşmeyecek,
Kalmayacaktı sokaklarda bir başına!
Kir pas içindeki yüzleri,
Üç kuruşluk hamburger için yalanmayacaktı!
İyi ya da kötü ne düşünüyorsa insanlar,

Bağıra bağıra söyleyebileceklerdi.
Coplanma korkusu olmadan!
Evine bir lokma ekmek götürebilmek için,
Birkaç işte çalışması gerekmeyecekti babaların.
O analar...
O analar yitirmeyecekti yüzlerindeki gülümsemeyi…
Dedim ya; bir düştü bu!
Uzun süreceğini sandığım.