Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şimdi Aziz Nesin bu dizelerinde inançtan veya dini siyasi bir görüşten bahsetmemişki. Neden arkadaşlar Aziz Nesinin bu şiiri üzerine değilde siyasi veya dinsel mezhepsel görüşler üzerinden yorumlar yapıyor anlayamıyorum. Gördüğüm kadarıyla bu şiir sevgilinin yokluğunda hayattan hiç bir tat alamadığını ve onsuz hayatın monotonluğunu anlatmaya çalışan bir aşk şiiri. Ve fena bir şiirde değil. Bence siyasi ve kişisel yorumları bırakıp şiir üzerine konuşmak lazım. Bu şiiri Aziz Nesin değil de Necip Fazıl yazsaydı Milliyetçi, Muhafazakar, Dindar dini bütün insanlar nasıl alkışlarsa ki eminin alkışlalardı, Şimdide aynı şeyi yapmalıydılar diye düşünüyorum. ve ben Aziz Nesinin bir takım siyasi ve dini görüşlerine katılmasamda bu güzel şiirini kutluyorum. Tebrikler
Büyük Üstat Aziz Nesin' i saygıyla anıyorum. Aziz Nesin'in sanatsal yönünü eleştirmek haddime değildir. Saygılarımla.
'Ayrı yollar,' insanları kavuşturamaz ki... Hele 'düşün birliği' yoksa... Ama ,'bir gerçek' var: 'Yalnızda olsa,hHak bellediğin yolda yalnız da olsa yürüyeceksin. Değerli usta Aziz Nesin'i saygıyla,sevgiyle, şükranla ve özlemle anıyorum. 'Günün Şiiri' diye seçip alanlara da değil milyar milyar sonsuz saygı ve sevgilerimle.Ayrıca okuyucularına da...Dostlukla.(MŞ).
Boşluğa düşmeye görsün insan
Herşey oluverir yerle yeksan.
Ne yorum yazacağımı bilemedim doğrusu,aklım boşluğa düşüverdi birden.
Şaire saygılarımla
Birlikte ölmeyi denesek, aynı mezara gömülemeyeceğiz..
Üstad döktürmüş, tam Top 100 listesine yakışan bir şiir..
Hiçbir şey boşuna değil,
onu anlayamadan gitti.
Boşuna yağıyor yağmur ... Birlikte ıslanmayacağız ki...
Boşuna yorulur yollar...Birlikte yürüyemiyeceğiz ki...
Özlemlerde ayrılıklar da boşuna..Öyle uzaklardayız..
Birlikte ağlayamayacağız ki...Seviyorum seni boşuna..
Boşuna yaşıyorum..Yaşamı bölüşemiyeceğiz ki...
Ne güzel sözler bunlar..Harika bir şiir..Saygıyla eğiliriz karşında...
Ho$aftan anlamaz,
soz bilip yazmaz
$air olmu$,aymaz
aptal belli,abdal beli,tarti$ilmaz
yoz olan,kendinden ba$kasini kandiramaz
kim aptal,kim abdal,? insanoglu hiç yanilmaz
bir dize yazilir bey dagina,nurhak'a gune$ dogmaz
er olmayan erdem,ar bilmeyen insan,oz bilip,olmaz
gel bir soz edeyim desem...aptal sozden anlamaz
ve selam...
ve kelàm.
Rahat uyu USTAT,NESIN
O,dediklerinde zerre kadar yanilmadi,yanilmaz.!
ya şiir çok güzele benziyor ama tamamı yokmu?
Bu şiir ile ilgili 61 tane yorum bulunmakta