Bostancı Şiiri - Fahrettin Selçik

B O S T A N C I

Üç güzeller oturur bostancı da,
Damat Selim,kızım Aslı, bir de Ela,
Üç yaşın bitirip girdi dört yaşına,
Torunum,cicim tatlı bela.

Sabah balkona oturdum,
Denize dürbünümü tuttum,
Adalara süzülüp gider deniz otobüsü,
Sadece o gemi değil,denizin süsü.

Karşıda görünen adalar,
Gelir gözüm önüne eski anılar,
Ceni yi bir zamanlar sevmiştim,
Aşkımla Burgaz adaya gitmiştim.

Ne güzeldi gençlikteki o günler,
Tıkladın mı hayale, ekrana,gelirler,
İnsana yaşam verirler,
Neydi,ne güzeldi geçen günler.

Babamın da kabarmıştı aşk damarı,
Aramıştık birlikte eski samatya lıyı,
Sevgilisi, kalmamıştı hayatta,
Oğlu,ben yürüyordum ayni etapta,

Aşktır insanı çıldırtan,
Bazen arkadaştır,yoldan saptıran,
Öyle de olsa haz veriyor insana,
Geri gönderemezsin,gelince ekrana,

Önümde çarşaf gibi bir deniz,
Hayat sürüyoruz şimdi,karımla biz,
Eşim yamanlardan bana bir iz,
Otuz beş senedir,mutlu birlikteyiz.

Sadık bir dost,iyi bir ev kadını,
Onunla çıkardık hayatın tadını,
Atabilse kafasındakı saplantısını,
Abideleşecek,eşim ve evimin kadını.

Geçip gitmekte dir hayat,
Konuşuyor bazen eski hatırat,
Vardır szcık sorun kökünde,
Kısmetimmiş derim,benim de.

Sizlerden de kopamıyorum,
Yalnız ise hiç yapamıyorum,
Ne olur bırakmayın beni,
Seviyorum siz hayallerimi.

Fahrettin Selçik 14-04-2000