Hayatın ortasında öylece durur bakar,
Arada uğrayan birkaç kargayla laflar.
En yakın dostudur dişlek bir tarla faresi,
Güzellikleri kemirir durur hilkat garibesi.
Sızım sızım sızlanır başladı mı soğuklar,
Güneşi gördüğünde etrafa caka satar.
Duyulmaz hiç o bahçede bülbüllerin sesi,
Bakanı acıtır kökünden koparılan güllerin izi.
Baharda coşkuyla uçan kelebekleri kovalar,
Bostan korkuluğu yaşamaktan ne anlar!
Kayıt Tarihi : 2.8.2012 19:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
edip derdi er daim;oglum oglum oglum.!aç gozlerini
bostanina da olsa ...
sakin korkuluk etme bul var olu bir okuzun kellesini
..........
bostanin bir yerine kazigi ile dikerken dehle gitsin
...zamana sarilanlari ile insan kilifina girenlerini
TÜM YORUMLAR (1)