Bosna’nın Ufukları Şiiri - Yavuz Buca

Bosna’nın Ufukları

Ne gül kurusu ufukların taze bayramı
Ne de arayanı soranı olmayan çocuklar
Günün birinde dağların kavuşacağını
Ve insanların insan olacağını bilemezlerdi

Gül kurusu ufuklar çınlatır beynimi
Savaş yetimlerinin feryatları gibi
Gün geceye döner,gece ölüme
Ne olup bittiğini anlamadan dünya
Bir merminin alnımdaki gölgesi gibi
Dönen herşey gibi bu da koca bir yalan
Yalan işte ar,namus,ahlak,şeref yalan
Bir hayvanın kanı var damarlarında
Bir masumun sancısıdır bu duyulan
Yanmak vakti geldiği zaman
Ölmekten kormayanlar var aralarında
Bir de ölüp ölüp dirilenler uzaklarda
Beyni çınlayan garipler var
Yürekler kebab olmuş,gönüller harab
Sen KUDRETsin,yardım et ya’RAB..

Boynu bükük bir güle mi ağlayım ben
Yoksa utancı göklerde analarıma mı
Onlar mı aciz ben mi bilemiyorum
Gülemiyor,yiyemiyor,içemiyorum
Kan damlıyor gözlerimden sessizce
Bir matem dokunuyor yüreğime ıssızca
Yaradan veriyor,biz ise nankör
Yıkıp dağıtıyoruz işte ne varsa
Belki cezamızdan yiyoruz
Ama bir de pişman olamamak var ya
İşte o koyuyor asıl bana
O yiyip bitiriyor beni yıllarca
Yine de bitiremedi içimdekini asırlarca..

Zaman ihtiyarladı şimdi bir ayağı toprakta
Bulmak vakti Mevlâ’yı bir kuru yaprakta…

Yavuz bucA