Boşlukta Şiiri - Bekir Dalkıç

İşim gücüm mü var
benim?
Erkenden çıkarım evden, hem de öyle aheste aheste,
Alırım gazetemi köşedeki büfeden.
İyidir köpeklerle aram benim, kedilerle aram.
Bir de gevrek simit alırım kaldıysa param, bir de park bulurum kuğulu, yosun kokan.
Bir de bir ağaç gölgesi.
Bir elimde gazetem, bir elimde sigaram.

Öğleye doğru uyanır bizim ayyaşlar, kol kola gelip usul usul sokulurlar yanıma,
Sarılırlar elimdeki gazeteye, güyâ iyi bir haber bekliyormiş gibi pürmerak, bakarlar boş boş.
Sonra durup dururken tutuşurlar kavgaya.
Sonra da doluşup koyumavi bir minibüse yaka paça,
Doğruca karakola,
Ben uzar.

Çıkarım dama akşam olunca,
Sanki bir işim gücüm mü var benim
Dururum ay îşığında ceketsiz, kuru ayaz, tir tir, yaprak yaprak!
Sonra gece olur damda, gider tünerim masama odamda.

Kah şiir yazar, kah açarım radyomu,
Durdururum zamanı kafamda, kafamı zamanda
Güya şairim ya!
Asılır kalır düşünceler boşlukta.
Merdiven boşluğunda.

Bakarım bir bebek sesi çarpar duvara, çınlar gözlerim uykusuzluktan.
Bir sinek düşer ağa, kıvrılırım yatağa,
Bir bebek gibi beşikte,
Uyur giderim öyle.