Boşlukta Şiiri - Dinmez Er

Onlara baktım hep, çözemedim hiç
Yaz ikindilerinin sarı sıcağında
Sisler içinde sonbahar sabahlarında
Gözlerim üstlerindeydi daima
Düşünüyorum ne kadar benziyoruz
Onlar bana, ben onlara
Biz birbirimize
Renkleri değişen bir boşlukta
Sallanıyorlar biteviye
Ne ekmek istiyorlar ne tuz
Yorulmak nedir bilmiyorlar
Bir öne, bir arkaya boşluğun içine
Uçar gibi salıncaklar
Coşkuyla göğe yükseliyorlar
Ve düşer gibi yere bir çocuğun çığlığında
Sallanıyorlar bir sağa, bir sola
Akordu bozulmayan tik-taklarla sarkaçlar
Gözler akrepte, yelkovan da

Hepimiz çok benziyoruz birbirimize
Sabah başlıyor ekmeğin peşinde koşum
Akşam mihrabımın ıssızlığına dönüyorum
Nefes nefese, kan ter içinde
Uyanıyorum bir uçurumun eşiğinde
Gölgesiz ağaç dalında salıncakta sallanıyorum
Sarkacın bitmez, tükenmez tik-takları kulaklarımda
Yeryüzüne düşmüş gökyüzünden
Neyi, neleri yitirdiğimi bilmeden
Aşk bir anda mıydı, yoksa manada mı?
Nasıl kolaycıdır insan konuşur düşünmeden
Ayrılıklar ve yalnızlıklar yakındır biri diğerine
Salıncaklar ve sarkaçlar benzerler birbirlerine
Onlar kader arkadaşları sallanmak işleri
Akreple yelkovan peşinde,
Göğe yükselmek hevesinde
Boşlukta herkes her şey
Şöyle bir baksak etrafımıza
Sallanan ne çok şey var aslında
Bana ne oluyor, ben niye sallanıyorum?
Boşlukta mı sallandı yoksa
Çözdüm galiba(! ?)
Hiç yaşanmamış andır aranan
Sonsuz boşlukta durmadan sallanan

Dinmez ER / Çeşme / 2011. 09. 28 /