Boşluk Şiiri - Fatih Porsuk

Kendini hayatın boşluğuna bırakmışlığın odlumu hiç?
O anı kaç yemin boza boza yasadın yâda?
Yoruldum amaçsız yasamaktan…
Aklının bir ucun da kalan neydi?
Ya da kimdi, kimlerdi?
Özleminde bir boşluk işte bu
Acımasızca bana vuran
Sabahları nasıl uyandığını hatırlamadan..
Aksam olmasın istiyorum uykuya dalmak zor ve acı gelmekte…
İsyan ettim kadere ama ne çare yine kendi kendi boşluğum da
Küçülmüşüm öylesine…

İçimde parça parça olmuş hayat denen şey,
İçim parça parça olmuş…
Bir yola düşmüşüm yine,
Hayallerim büyütmüş beni,
Öyle bir yol ki git git bitmez olmuş,
Bu hayat nerede nasıl bitecek, bitişte hala aklım da ne olacak?
Neler olacak ya da kimler?
Kimlik karmaşası beklide bu
Aşkı yazmışlar satırlarca
Ben yazmışım aşkı sayfalarca
Yaşamışım yıllarca çeşit çeşit limanlarda…

Ne kalmışsa gerisinde benden öte
Unutulmuş, unutturulmuş…

En acısı budur işte unutulmuşluk,
Beklide sırf bu yüzden unutmak istememişimdir aşklarımı
Beklide unutulmamaktır hayatın son noktasındaki hayallerde
Ama her şey bitiyor ve unutuluyor…

Ne acı ki unutmamışımdır halen öptüğüm kadınları
Ama hangisiydi bana kalan…
Hiçbiri
Bende kalmadım ortada

Şimdi
Ben gidiyorum işte
Akreple yelkovanın savasındaki son noktaya doğru hayallerimde.