Boşluk Şiiri - Nahit Can Aydın

Boşluk.
Adı konamayan her şey gibi savruk,
Kara kalemlerde, portresi boşluktu dünyanın...

Boşluk içine çeker yaşayan ne varsa,
Bir çiçeğin köklerinden, gövdesini emer gibi,
Tabanlarından beynini üzmek gibi…
Boşluğunu büyüten bir aile ferdi gibi,sorunlu...
Ama yine de sorumlu.
Ördükçe bitmeyen bir deli gömleğidir boşluk…

Biz kaç kere üzerine bantlar çektikse de,
Birileri…
Elleri falçata birileri…
Boşluğu salı-verdiler perşembelere,

Boşluk nedir? Olsa olsa bir ölü evi.
Olabildiğince mermer taşlar.
Boşluk ki dibinde mezar mezar kemikler yatar...